De Duitse vaas is een sleutelobject uit de naoorlogse design-geschiedenis. Na een jarenlange carrière als gebruiksvoorwerp maakt ze nu onder de groepsnaam fat lava furore als verzamelobject.
Nu er hier en daar nog zulke vazen te vinden zijn, is het hét moment om een collectie aan te leggen. Een vaak gehoord argument om west-germany keramiek te verzamelen is dat deze nog in waarde zal toenemen.
Het is nog maar de vraag of je enkel moet verzamelen om te verzamelen als belegging en niet om de liefde voor de vazen, maar het is echter een feit dat indien de productietijd en het handwerk zich zouden vertalen in de verkoopprijs, deze stukken al veel duurder zouden zijn. En hoewel de toekomst van alle toegepaste kunst onzeker is, kan een jonge verzamelaar voor een beperkt bedrag nog steeds een collectie interessante en hoogwaardige kunstproductie bijeenbrengen.
Het enige probleem bij het verzamelen in west-germany keramiek is het gebrek aan informatie. Hoewel de laatste jaren reeds enkele boeken en dvd's zijn verschenen ( Horst Markus en Mark Hill ) moet er nog veel archief onderzoek gebeuren en kunnen lang niet alle stukken aan een ontwerper of zelfs ook maar een fabriek toegewezen worden. Bovendien zijn sommige vazen 'namaak'. Dan heb je ook nog dat vele vazen alleen maar een cijfercombinatie dragen die alleen verwijst naar vormnummer en afmeting.
Op internetfora posten enthousiaste verzamelaars stukken waar ze door andere gebruikers geïdentificeerd worden.
Fat lava is in beweging, en het is een veld dat daarvoor als geen ander van het internet gebruikt maakt. Verzamelaars wisselen info en foto's uit, vergelijken, en langzaam wordt duidelijk welke stukken zeldzaam, interessant of gewild zijn. De eerste namen van ontwerpers worden gemeengoed. ( Heinz Siery, Hans Welling, Gerda Heuckeroth ) Beetje bij beetje wordt het veld in kaart gebracht.
Tot nu toe dreef de hype van de west-germany-keramiek echter vooral op herkenning en nostalgie. Kopen bleef betaalbaar en alles werd gestuurd door een gemoedelijke verzamelaarsgemeenschap.
Wat nu nodig is, is meer onderzoek, niet alleen naar de productie en gebruiksgeschiedenis, maar ook naar de ontluikende verzamelcultuur. Tentoonstellen lijkt ook een logische stap. In de buurlanden Nederland en Duitsland hebben deze al plaats gehad. Maar is er al een tentoonstelling geweest in België? Is er geen tijd voor een stap richting breder publiek? Immers, staan musea voor toegepaste kunsten niet als vanouds open voor een nieuw smaakpatroon?
Ik ben benieuwd wat er de volgende jaren gebeurt met het west-germany keramiek. ( Bokrijk heeft in 2012 reeds een afdeling van de sixties geopend!)
Zal de Duitse vaas zich handhaven als kunstvoorwerp? En wenken de musea? Een nieuwe generatie ziet dit wel zitten!
Wat kan je echt verzamelen? Die dingen die jij echt mooi vindt! Waarschijnlijk is het aanbod te groot. Begin bv. bij één keramiekfabriek ( Scheurich of zo ) of neem één kleur of vorm. Zorg er wel voor dat je niet te hard gebeten wordt door het vazenvirus, want dan kan je verzameling snel uit de voegen barsten. ;-)
De 4 vazen die u hier op de foto's ziet moet ik nog identificeren. Van welk fabriek zijn ze afkomstig? enz. Wie kan mij helpen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten