Gräflich Ortenburg ( west-germany )

 geschiedenis: 

Gräflich Ortenburg werd opgericht in 1946 en was gevestigd in Tambach ( Duitsland).

In 1939 werden er grote stukken kleigrond gevonden op de bezittingen van de graven van Ortenburg bij Coburg. Dit was voor Alram Graf Zu Ortenburg de aanleiding om na de wereldoorlog ( in 1946) de keramiekateliers van Graf Ortenburg op te richten. De werkplaatsen bevonden zich in de zijvleugel van het kasteel te Tambach. Er werden vazen, figuren en aardewerk gemaakt. De versiering werd met de hand gedaan in een aangrenzende schilderstudio.

In 1949 werden de ateliers omgedoopt tot Graeflich Ortenburgsche Steingutmanufaktur en werd er overgeschakeld op koffie- en theeserviezen, vazen en wandborden. Om kosten te besparen werden er minder en minder stukken met de hand beschilderd.

Over het algemeen werden er in de laatste jaren steeds meer en meer modernere vormen en decors gebruikt. Ook werden er buitenlandse ontwerpers aangenomen om internationaal mee te kunnen en succesvol te zijn.  ( beeldhouwer Sebastiano Buscetta uit Tunis en de Amerikaanse ontwerpster Irene Pasinski)

Eind jaren zestig was er een grote omzetdaling en in 1968 stopte de eigen productie van het bedrijf.

Gräflich Ortenburg staat bekend om de kwaliteit van hun dikke lavaglazuren en ook om de vierkante/rechthoekige vormen die geglazuurd zijn in één enkele kleur glansglazuur.

identificatie: 

Gräflich Ortenburg gebruikt vaak een donkerbruine / rode klei, maar er zijn ook heel wat items met witte klei ( mogelijk waren dit latere stukken).

De keramiekstukken zijn meestal gemarkeerd met een formuliernummer, soms is er een maataanduiding meestal door een nummer (1, 2, 3 ) en soms in cm-hoogte. Sommige zijn voorzien van een schildtypemarkering ( = logo).

 

463

675/2

675/3

Marei

 Geschiedenis Marei-keramik 1948 - 2016

Marei, gelegen in Rheinbach was eerst een onderdeel van ES-keramik. Ze werden zelfstandig in 1948. In 1948 gingen Josef Emons en Jean Fuss uit erlkaar en werd de keramiek fabriek Fuss & Emons in twee gesplitst.

J Emons Söhne richtte ES keramik op ( ging ermee verder) en Jean Fuss & Shon KG  richtte Majolikafabrik Rheinbach Jean Fuss and Shon ( afgekort Marei) op.

De naam Marei komt van Majolikafabrik Rheinbach

In 1956 was Bodo Mans in dienst van Marei. Hij was één van de belangrijkste ontwerpers. 

De productie  stopte in 2016

Signatuur

Marei gebruikte meestal roodachtige klei, maar afhankelijk van de leveranciers kom dit gaan naar bruine tot donkerbruine klei.

De markeringen op de basis was zeer verschillend. Meestal is er zelfs geen markering. De grootte werd aangeduid met 1/2/3/4

Het is dan ook zeer moeilijk om hun werk toe te kennen aan hun fabriek.

marei 4300

marei 4302

cache-pot

cache-pot

cache-pot

Cortendorf

 Geschiedenis

- In 1890 is dit bedrijf opgericht door Julius Griesbach in Cortendorf (tegenwoordig hoort dit bij Coburg). Deze firma 'Porzellanfabrik Julius Griesbach'  verwerkte verschillende materialen en naast een aantal porseleinen voorwerpen werden er eigenlijk vooral huishoudelijke gebruiksvoorwerpen van aardewerk geproduceerd waaronder een grote verscheidenheid aan koffie-en theepotten met dierlijke vormen. Het meeste hiervan werd ongemerkt verkocht aan de Amerikaanse firma 'Ebeling & Reuss' in Philadelphia.  

- Cortendorf ontving in 1958 de 'iF'-prijs (dit is een product ontwerp prijs) voor de casserole serie 'Brilliant'. Een casserole is een soort braadschaal waarin vlees in de oven gebraden kan worden. Andere 'iF'-prijzen werden toegekend in 1959 voor andere van dit soort schalen.

- Ook werd er een groot aantal decoratief aardewerk vervaardigd. Vooral figuratief keramiek ( dieren, hoofdjes,...) was enorm in trek.

Zeker toen in 1954 beeldhouder en modelleur Albert Strunz bij cortendorf kwam werken.

De door hem ontworpen sculpturale werken, waaronder het repertoire van muurmaskers dat in 1958 werd geïntroduceerd en in de jaren daarna voortdurend werd uitgebreid, was immens populair. Men kon de vraag naar deze muurhoofdjes moeilijk aan en men ging samenwerken met Achental-keramik. Samen met Achtental-keramik produceerden ze veel figuratief keramiek met de karakteristieke eigenschappen van Cortendorf-keramik tot begin jaren zeventig.

- Cortendorf maakte vooral veel dierlijk porselein. Herten en reeën, maar ook paarden en duiven waren in trek. In de jaren '50 ging men meer voor kinderkamers decoratief aardewerk maken, zodat deze dierlijke figuren moderner gevormd en als kitscherig beschouwd werden. 

- Ook werden er veel naaktfiguren gemaakt door modelleur Albert Strunz.

- Eind januari 1973 werd het bedrijf overgenomen door de porseleinfabriek "W. Goebel" in het naburige Rödental.

4336/2

Lanie

cortendorf ?

KMK-keramik of Kupfermühle keramik

 Geschiedenis

KMK-keramik Manufaktur Kupfermühle is in 1949 opgericht in een oud munitiemagazijn in het noorden van Duitsland Hohenlockstedt ( boven Hamburg).

Men huurde het gebouw. De oprichters hadden geen verkooppersoneel, geen klanten en nauwelijks eigen vermogen. De eerste serviezen ( o.a. serie Siena ) werden geproduceerd met 5 halfgeschoolde werknemers. 

Stilaan groeide het bedrijf en in 1960 kocht men land en gebouwen. 8 jaar later ( 1968) was de jaarlijkse omzet voor het eerst boven de 1 miljoen Duitse Mark.

In dit jaar ( 1968) ontwierp men ook het decor Viola ( zie foto hieronder) wat een groot succes bleek.

Ook begon men met het schilderen van glazuren. Het hoofddoel bleef het produceren van serviezen. ( porseleinen steengoed) 

Tot 1985 bleef het bedrijf sterk groeien.

Naast sier keramiek bleef het bedrijf zich vooral richten op keramiek voor de keuken.

In 1997 ging het bedrijf failliet.

Decoren

Voor de verschillende decoren zie op de website kmk.golz.info

     kmk-keramik nr. H7D

decor viola

VEB- Gräfenroda

VEB- Gräfenroda

Korte Geschiedenis:

- VEB- Gräfenroda keramik behoorde tot +/- 1945 tot de grote groep van Carstens.

Naast de Villeroy & Boch was de Carstens-Groep tot 1945 de op één na grootste keramiekproducent van Duitsland. Tot de grote beurscrash eind de jaren twintig van de vorige eeuw produceerden +/- 4000 werknemers in sommige delen van de overwegend Midden-Duitse locaties hoogwaardige keramische artikelen.

De familie Carstens bezit keramiek- en porseleinfabrieken in Rheinsberg, Haldensleben ( Uffrecht en Carstens-fabriek), Rathenow, Gräfenroda, Georgenthal, Wallhausen, Sorau, Blankenhain, Lübeck, Elmshorn, Reichenbach, Hirschau, ...

Door het economische succes van het bedrijf kon Carstens, vergelijkbaar met Villeroy of Rosenthal, bekende kunstenaars en keramisten aantrekken voor hun eigen productie. Dit maakte het mogelijk om innovatieve en creatieve ontwerpen te maken,  evenals de gebruikelijke keramiek.

Maar na W.O.II werden de meeste fabrieken van Carstens, waaronder ook Gräfenroda, staatsfabrieken in de DDR. Vaak werden de oude patronen en vormen benaderd ( niet zonder succes). Dit bleef tot midden de jaren '50. Pas toen ontwikkelden ze daar hun eigen ontwerpen, die echter slechts in beperkte mate concurrerend waren en vooral aan de binnenlandse vraag in de DDR en het Oostblok voldeden, of als goedkope goederen naar het Westen werden geëxporteerd.

- Na 1945 veranderde Carstens Gräfenroda aanvankelijk nauwelijks zijn bekende logo en werd VEB Gräfenroda Keramik. Op de handelsbeurs van Leipzig in 1953 zag je meestal nog steeds de oude vormen en ontwerpen. Maar toch ook hier en daar al de nieuwere ontwerpen.

In de jaren '50, '60 & '70 werden er veel ornamenten als tuinkabouters, spaarvarkens e.d. gemaakt. 

Kenmerken: 

VEB-Gräfenroda gebruikte vooral witte klei (van mindere kwaliteit).

Het keramiek was poreuzer en dus fragile. 

VEB-Gräfenroda gebruikte GEEN vormnummers ( zoals de zovele anderen) maar wel vormnamen. 

( bv. Werra, Anna, ...) Vaak duidde de nummer 0, 1, 2 wel de grootte aan van het ontwerp. ( 0 was de grootste vorm, ...) De kannen ( vazen met een oor) werden benoemd naar Duitse rivieren. De vazen ( zonder oor) kregen een meisjesnaam.

Greta nr. 3

Met opdruk van Bobbejaanland

reclame? relatiegeschenk? souvenir?

                                                                           

Gera

Werra

Anna